Rozdizał 6

-Lay ty głupku. Wstawaj.

-Stary.

-No już! Bo wylejemy na ciebie wodę! – czemu wołają Lay’a? Przecież to Sehun spał na kanapie? Odwróciłaś się na prawą stronę i od razu zobaczyłaś twarz Lay’a, przytulał cię. To się chyba nie dzieje naprawdę.

-Młoda, mówiłem Ci. Nie spadaj na podłogę, bo wpadniesz w objęcia Lay’a! - to Chen krzyczał najgłośniej. Kiedy już całkowicie odzyskałaś świadomość szybko wstałaś. Przez ułamek sekundy zobaczyłaś plecy Kai’a kierującego się w stronę swojego pokoju. -U... em ten tego...

-Nic nie mów. Wiemy, że to wszystko to jego wina.- Chen nie był zbyt zadowolony. Mówiąc chyba za bardzo podkreślił ostatnie zdanie.

-Oj no przepraszam. Zawsze tu śpię. A to Sehun zajął jej miejsce. – zaczął tłumaczyć się Lay.

-No już spokojnie. Zjedzmy śniadanie.- to Suho próbował załagodzić sytuację. Wszyscy zgodzili się z jego zdaniem i zawędrowali do kuchni. Mimo swojego wahania, postanowiłaś pójść z nimi zjeść śniadanie. Stół był całkowicie zastawiony. Kiedy weszłaś wszyscy siedzieli przy stole, oprócz Kai’a. Pewnie nadal siedział w swoim pokoju. Zajęłaś miejsce między Bekonem, a Chanyeol’em. Przed tobą było puste krzesło.

-Co później robisz? –zapytał się dawno niewidziany Xiumin.

-Idę szukać pracy. – odpowiedziałaś zgodnie z prawdą.

-Lepiej żebyś wyszła zanim przyjdzie menażer. Nie chcę się z nim spierać. -to Kris powiedział, nawet się na ciebie nie popatrzył. Zdałaś sobie sprawę, że na serio on się go boi.

-Dobrze.

-Nie słuchaj się go! Zostań ile chcesz - Chen znów pościł ci oczko. W tym momencie do kuchni wszedł Kai. Zajął puste miejsce naprzeciw ciebie. Nic nie mówił, siedział tylko i jadł śniadanie. Nawet na ciebie nie spojrzał, trochę to zabolało.

-Odprowadzić cię? Chen mówił że mieszkasz w niebezpiecznej okolicy i kręcą się tam jakieś podejrzane typki. – zapytał się Luhan

-Nie dzięki, dam sobie radę.... Przepraszam, ale pójdę do łazienki.

-Yhym, jasne...- nikt nie zwracał na ciebie uwagi, wszyscy byli pochłonięci jedzeniem. Ty zamiast iść do łazienki postanowiłaś poszukać Kai’a, który wyszedł gdy zaczęła się mowa o tym aby cię odprowadzić. Poszłaś do jego pokoju. Zapukałaś, nikt ci nie odpowiedział. Nacisnęłaś klamkę, drzwi były otwarte. Wsadziłaś do środka głowę, siedział na łóżku. -Nikt ci nie mówił, że nie wchodzi się do cudzego pokoju bez pukania?

-Pukałam, ale najwyraźniej nie słyszałeś.

-Nieważne, czego chcesz?

-Chciałam cię spytać, to znaczy poprosić... em ten...yyyy...

-Wybacz, ale nie mogę cie odprowadzić. - popatrzył na ciebie tym swoim wzrokiem beż żadnego uczucia. - Muszę iść do pracy.- ominął cię i wyszedł z pokoju. Stałaś oszołomiona. Zajęło ci kilka minut zanim zrozumiałaś co się stało. Byłaś w szoku. Wzięłaś swoje rzeczy, ubrałaś się i wyszłaś nie żegnając się z nikim.

Po kilkunastu minutach byłaś już pod swoim mieszkaniem. Pewnie już nigdy ich ni spotkasz, ale życie to nie bajka. Chociaż każda bajka ma początek i zakończenie. Ty właśnie zrozumiałaś, że to był początek jak i szybko koniec znajomości z chłopakami z EXO................