Bracia. (1/3)

Czysta perfekcja. Idealnie wyrzeźbione ciało, piękna twarz, melodyjny głos, inteligencja, charyzma… tak, taki jest Kim Jongin- w skrócie Kai. Szkolny książę, idealny facet, marzenie każdej dziewczyny. Nie było rzeczy, której by nie sprostał. Wszyscy zabijali się o jego względy. Nie byłaś inna, on również zawrócił ci w głowie. Każde jego spojrzenie, przypadkowy kontakt… i dzień stawał się lepszy.

Ostatni rok w liceum. W tym czasie nauczyciele bez ustanku mówili o zbliżających się egzaminach dojrzałości, lecz nikt nie zwracał na nich uwagi. Umysły wszystkich uczniów zajmowała tylko myśl o wielkim balu. Coroczna, długoletnia tradycja twojej szkoły żegnania ostatnich klas.

-[Twoje imię] masz już sukienkę? Co z dodatkami? A buty?- gdy tylko pojawiła się twoja najlepsza przyjaciółka, od razu zaczęła przeprowadzać z tobą wywiad. Przez jej wysoki głos i nie kontrolowane ruchy byłaś zmuszona odłożyć zadanie, które właśnie robiłaś. Dziewczyna nie zważając na otoczenie przysunęła sobie krzesło do twojej ławki, potrącając tym samym innych uczniów.

-Co tam sukienka, chłopak ważniejszy!- największa klasowa plotkara, a zarazem twoja koleżanka od podstawówki, zaraz się obok was zjawiła. Była zawsze na bieżąco, zwłaszcza jeśli chodziło o jakieś imprezy; mogłoby się wydawać, że jej życie kręci się głównie koło zabawy.

-Nie, nie, nie i jeszcze raz nie.- westchnęłaś ze zrezygnowaniem- już sama nie wiem co mam robić… chyba w ogóle tam nie pójdę.

-Żartujesz sobie?!- obie dziewczyny jednocześnie podniosły się ze swoich miejsc z krzykiem na ustach. Reszta klasy spojrzał na nie z litością,  a następnie wrócili do swoich zajęć. Nie chcąc słuchać ich życiowych rad, zatkałaś swoje uczy dłońmi, lecz to nie wiele dawało. Na twoje szczęście nauczyciel wszedł do klasy i wszyscy wrócili na swoje miejsca.

Kolejna monotonna lekcja na temat, który nikogo nie interesował. Po niecałych piętnastu minutach nie miałaś już ochoty wysłuchiwać znudzonego głosu profesora. Podparłaś swoją głowę na ręce i spojrzałaś przez uchylone okno obok ciebie.  Badawczo rozejrzałaś się po całym dziedzińcu. Twoją uwagę przykul rozradowany dyrektor  z państwem Kim oraz nieznanym ci młodzieńcem. Ten obrazek całkowicie cię  zaabsorbował. W pewnym momencie miałaś wrażenie, że spojrzenie chłopaka skrzyżowało się z twoim, a nieznajomy obdarzył cię swoim uśmiechem. Niewinny rumieniec zawitał na twojej twarzy. Zaintrygowana chciałaś mu się lepiej przyjrzeć, lecz w tym momencie zawiał silniejszy wiatr, a firanka wleciała do Sali całkowicie zasłaniając ci pole widzenia.  Gdy znów widziałaś chłopak zniknął.

Dzwonek zabrzmiał ogłaszając przerwę, a tłumy nastolatków wylały się na zbyt wąskie korytarze. Z trudem udało ci się wyjść. Nieznajomy blondyn pobudził twoją ciekawość, chciałaś jeszcze raz go zobaczyć.

Zwinnie przepychałaś się między uczniami w stronę gabinetu dyrektora. Po  5 minutach ciężkiej wędrówki dotarłaś do kamiennych schodów na końcu korytarza. W tym momencie znów go ujrzałaś. Szybkim krokiem szedł z nauczycielem od matematyki w tą samą stronę co ty- do gabinetu dyrektora. Chciałaś go jak najszybciej dogonić dlatego zaczęłaś wchodzić na drugie piętro po dwa-trzy stopnie. W pewnym momencie nieuważnie stanęłaś ta skraju schodka w skutek czego straciłaś równowagę i nim się obejrzałaś już spadałaś w dół. Przerażona zamknęłaś swoje oczy i napięłaś wszystkie swoje mięśnie gotowa do upadku. Ku swoim zdziwieniu, zamiast spotkania z twardą podłogą poczułaś ciepły, silny uścisk w okolicy twojej talii i bioder. Gdy niepewnie otworzyłaś oczy, pierwsze co zauważyłaś to tłum biernych obserwatorów, którzy z zapałem między sobą szeptali. Twoją twarz oblał mocny, czerwony rumieniec. Pełna obaw zerknęłaś na swojego wybawcę. W tym momencie przestałaś oddychać, z przerażeniem spojrzałaś w oczy Kaia, który cię uratował. Szybko uwolniłaś się z jego objęć, nisko się ukłoniłaś i pobiegłaś w stronę toalety zasłaniając zaczerwienioną twarz. Gdy uciekałaś z miejsca wypadku kątem oka zauważyłaś tajemniczego chłopaka, który wszystkiemu się przyglądał.

Nie chcąc się więcej nikomu narazić resztę lekcji spędziłaś w ubikacji, przeklinając swoją niezdarność. Pod koniec zajęć, niezauważalnie opuściłaś szkołę. W podłym nastroju wróciłaś do domu.

-Wróciłam…- krzyknęłaś zmęczonym głosem.

-Nareszcie!- twoja rozentuzjazmowana mama wyszła z kuchni, cała umorusana mąką.- musisz mi pomóc.

-Pieczesz?- odłożyłaś swoją torbę koło drzwi i podwinęłaś rękawy.

-Yhym… będziemy mieć nowych sąsiadów! Jutro ich poznamy. A teraz podaj mi te jajka.

-Jasne!- wspólne gotowanie poprawiło ci humor. 

☆  NASTĘPNEGO DNIA W SZKOLE ☆ 

-[Twoje imię] wielkie wieści!- klasowa miss; Jin i twój przyjaciółka od razu do ciebie pobiegły, gdy tylko przekroczyłaś próg szkoły.

-Hej! Was też miło widzieć- odpowiedziałaś sarkastycznie- co może być takie niesamowite, że mówicie mi o tym na dzień dobry?

-No hahaha, śmiej się dalej, ale gdy usłyszysz  wiadomości to nie uwierzysz!

-Hmy….?- popatrzyłaś na nie zaciekawiona.

-Proszę o werble…- Jin do samego końca chciała trzymać cię w niepewności.- Kai został przeniesiony do naszej klasy…

-Co?!- przerwałaś jej, a czerwony rumieniec znów oblał twoją bladą twarz.

-Daj mi skończyć!- dziewczyna coraz bardziej się irytowała.- to nie wszystko…

-Mamy mieć jeszcze nowego ucznia!- twoja przyjaciółka nie wytrzymała i pierwsza wyjawiła sekret.

-Heh… ciekawe kto to może być….- w tym momencie pomyślałaś o tajemniczym uczniu i mimowolnie się uśmiechnęłaś. Twoje towarzyszki od  razu to zauważyły, ale nie zdążyły o nic się ciebie zapytać gdyż doszłyście do klasy, a ty szybko usiadłaś do swojej ławki i zajęłaś się książkami. Kątem oka widziałaś jak między sobą szeptają i co jaki czas na ciebie pokazywały, ale nie przejęłaś się tym- miałaś swój mały sekret, który poprawiał ci nastrój.

-Spokój!-  tubalny głos wychowawcy rozszedł się po sali, a wszyscy zamilkli.- jak już pewnie wiecie- w tym momencie wymownie spojrzał na Jin, która uśmiechnęła się do niego promiennie- do naszej klasy dojdzie dwóch nowych uczniów. Pierwszego dobrze znacie i chyba nie muszę wam go przedstawiać.- drzwi się otworzyły, a do klasy wszedł Kai jak zwykle w lekko rozpiętej koszuli, postawionym kołnierzyku i luźno zawiązanym krawacie.

-Yoł. Niech nasza wspólna zabawa będzie udana.- puścił oczko do dziewcząt w kącie, a następnie ruszył na wolne miejsce. Ominął ławkę w pierwszym rzędzie, za to usiadł koło ciebie.-ooo, a kogo my tu mamy? Panią niezdarę?- chłopak popatrzył w twoją stronę wzrokiem pełnym pogardy, a jego „szept” było słychać doskonale w całej klasie. Kilka osób uśmiechnęło się pod nosem, inni otwarcie zaczęli się śmiać, a ty zażenowana schowałaś głowę między książkami.

-No Już! Uspokójcie się!- poirytowany nauczyciel walnął dziennikiem o blat biurka, chcąc przywrócić spokój na lekcji.- drugiego ucznia zapewne nie znacie. Niedawno przeprowadził się z Chin. Przyjmijcie go ciepło.- drzwi powoli się otworzyły, a do saki wszedł niepewnie chłopak o blond włosach.

-Miło mi was poznać. Nazywam się  Zhang Yixing, ale możecie mówić mi Lay.- ukłonił się nisko i z zainteresowaniem rozejrzał się po wszystkich uczniach. Gdy wasze spojrzenia się spotkały, oboje się uśmiechnęliście. Czułaś, że to był dobry początek nowej znajomości. 

☆> cz. II

Czytam > komentuje= doceniam pracę

I jak wam się podoba? Miało to być jedno opowiadanie, ale w mojej głowie pojawiło się wiele nowych pomysłów, dlatego postanowiłam rozbić to na 3 części. Mam nadzieję, że się nie gniewacie >o< Do następnego opowiadania :3