Lekartwo.

Słodko-gorzka trucizna niszczy powoli moje ciało od środka. Wypala moje wnętrzności, zatyka żyły, krew powoli przestaje krążyć, mój umysł powoli zasypia. Tutaj promienie słońca nie docierają, rzeczywistość przeciera się ze snem,  sam już nie wiem do którego świata należę. Dla żywych już umarłem, ale jestem jeszcze zbyt ciepły by spocząć w trumnie.

-Przepraszam… nic panu nie jest?- ach… cóż za słodki głos dociera do mych uszu. Przeżyłem, a może to już niebo? Z trudem spojrzałem na niewiastę stojącą przede mną. Słońce wysoko już stojące na niebie poraziło moje rozszerzone źrenice.

-Jest okey.- wyszeptałem. Chciałem żeby nie usłyszała. Chciałem, żeby jeszcze przez chwilę ze mną została. Nie odchodź… uśmiechnij się jeszcze na moment. Odeszła. Została po niej jedynie delikatna woń kwiecistych perfum. A może to tylko moja wyobraźnia płata mi figle, za dużo czasu na słońcu? Och… moja piękna coś upuściła, ulotka liceum- moja szkoła. Z bólem wypisanym na twarzy podnoszę moje ciężkie ciało. Kidy ostatni raz uczęszczałem na lekcje? Będą mnie pamiętać, przyjmą mnie z powrotem? Nieważne, trzeba tam pójść i ją odnaleźć. Ale najpierw moja działka… ach to będzie ciężki tydzień… to moich oczu znów przestało dochodzić światło. Zatraciłem się w chwili.

~~~

Heh, gdy ubiorę mundurek, uczeszę włosy, zasłonię ramiona jestem całkiem przystojny. Może mnie nie rozpozna, uda mi się zmienić pierwsze wrażenie?

Czemu ci ludzie wiecznie się śpieszą? Czemu życie wśród ludzi jest takie ciężkie? Powoli duszę się w tej rzeczywistości… a to dopiero początek. Minąłem mury mojej szkoły, wszyscy są mi obcy. Pozwalam by ciało prowadziło mnie do mojej klasy. Umysł zapomniał- ciało pamięta. Lekcja rozpoczęta- ach… i to zdziwienie, że jestem. Materiał jest dla mnie za trudny- chce uciec. Snuję się po korytarzu, jest! Szybko podbiegam, lecz ciało już nie to. Moja słodka trucizna je zniszczyła. Muszę znaleźć ją innym razem.

Czuję się niczym jak prześladowca, obserwuję każdy jej ruch. Pierwszy raz idę do parku w dzień. Jej śmiech słychać nawet z oddali, tak pięknie spaceruje wśród wirujących liści. Zatrzymała się. Rozmawia z jakimś starszym mężczyzną w budce. Zamówiła lody… je, je z taką gracją. Idę za  nią dalej, mężczyzna się do mnie uśmiecha lecz nie wiem co to znaczy, biegnę by jej nie zgubić. Dziecko upadło- pomaga mu wstać, wychodzi z parku, wstępuje do domu dziecka. Niezauważeni za nią wchodzę. Czyta bajki dzieciom, które poznały już trud tego świata. Uciekam, boję się personelu. Siedzę na ławce, a ona do mnie podchodzi, nie wieżę. To na pewno prawda?

-Przepraszam, znasz mnie?- niczym koneser rozkoszuję się jej słodkim głosem.- czemu za mną idziesz.

-Nazywam się Hyunseung- dawno nie używałem prawdziwego imienia, w świecie w którym żyję to niebezpieczne.- możesz mnie uratować?- nie mam już nic do stracenia, tylko ona może mnie uratować. Zaskoczyłem ją, usiadła obok mnie, chce mi pomóc. Ma piękne serca- kim jestem, że swą osobą skazuję ją na cierpienie?

~~~

Niczym dziecko, na nowo uczę się świata. Moja wybawczyni nie jest Koreanką, może dlatego przykuła moją uwagę? Jej imię jest równie piękne co wnętrze, [twoje imię] powtarzam codziennie przed snem.  Ile się już znamy? Sam nie wiem. Pyta się o moje znamiona na rękach- nie powiem jej, to jeszcze nie czas.  Każdy dzień z nią to moja osobista terapia. Coraz rzadziej sięgam po towar… chyba się zakochałem.

~~~

Czemu ona mi tak ufa? Czeka na spotkanie ze mną, rozmawia… czy ona czuje to co ja? Coraz lepiej poznaje nowy świat. Jem to czego wcześniej nie próbowałem. Pokazała mi swoją ulubioną lodziarnię w parku, wśród wielu pięknych drzew. Czasami wpadamy tam na rudowłosego chłopczyka, moja piękna uśmiecha się do niego przyjaźnie, ja się jeszcze boję. Chodzę po mieście, mijam ludzi- chyba odżywam.

~~~

Znów upadłem. Żarzyłem. Nie odbieram telefonu, który dzwoni od paru godzin. Nie mogę spojrzeć jej w twarz. Dobija się do moich drzwi, otwieram, siadamy w salonie- ona płaczę, ja również- nie mam już siły.

Mijają kolejne tygodnie- chyba mi już mniej ufa. Boje się, że ją stracę.

Wyjechała. Nastały święta, a ona pojechała odwiedzić rodzinę. Zostałem sam. Nic nie wziąłem- dziś wygrałem. Ubrany w cienką, wełnianą czapkę, stare buty, wydarte dżinsy, nieprzyjemne pachnąca kurtka. Chodzę po bardzo dobrze znanych mi już uliczkach parku. Jedno światełko w śnieżnej zawierusze. Zazwyczaj ahjussi sprzedawał lody, zimą ciepłe napoje. Pozwalam by ciepła czekolada rozgrzała mnie od środka. Blond włosy chłopak z szkicownikiem pod pachą również kupił czekoladę- tą najmocniejszą. On chyba też coś ukrywa, lecz mnie to nie obchodzi, idę w swoją stronę.

~~~

Ona wróciła, znów rozmawiamy.  Znamy się już rok. Zapisała mnie na leczenie, wierzy że mi pomoże. Ufam jej. Odważyłem się, powiedziałem jej, że ją kocham. Uciekła- moje uczucia są niebezpieczne.  Kwiaty wiśni już dawno przekwitły. Znów przed sobą stanęliśmy- sprawiłem, że jej serce stało się niespokojne, lecz nie mogę się cieszyć. Muszę się wyleczyć z mojej choroby, ciała i duszy.

Kolejny rok minął lecz nie tak jak poprzedni- rok wyrzeczeń, tęsknoty, łez i potu- bez strzykawki, pilnowali mnie jak przestępcy. Pozwolili mi wyjść lecz ja nie wierzę, że jestem zdrowy, ale muszę znów ją zobaczyć. Pamięta jeszcze jak wyglądam?

Spotkaliśmy się przy naszej ulubionej lodziarni- stała się jeszcze piękniejsza- rozmawiamy. Zapadł zmierzch, a ja ostrożnie prowadzę ją do mojego domu. Znamy się już dwa lata…. Dwa lata spisane na tak niewielkim kawałku papieru. Teraz, pełna zaufania leży tuż obok mnie. Jej klatka powoli podnosi się do góry i w tym samym tempie opada na dół. Głaszczę jej włosy, rozkoszuję zapachem. Nie mogę jej zranić, nie mogę jej stracić. Jeszcze poczekam, aż jej uczucia rozkwitną. Mam czas, choć nie wiem jeszcze jak dużo.

Mój detox, mój tlen, moja miłość- ona jest definicją mojego istnienia. 

 Czytam > komentuje= doceniam pracę.

Postanowiłam napisać coś innego, nocna wena. Nie wiem jak mi to wyszło.

Po ostatnim BaekYeolu nie wiem już jak się pisze... Może nie jest najgorzej?

To ff postanowiłam wykorzystać do projektu "Wędrownego opowiadania" 
> poprzednia część. [Autor- Anakin]

> zasady i co to jest "Wędrowne opowiadanie"
 > Kolejna część [autor-Kimiko Xiao]

> Nowy rozdział opowiadania z VIXX i ostatnią część "Bracia" postaram się napisać jak najszybciej- ale straciłam zapał... wszystko prze BaekYeola, który mi w miarę wyszedł. Pozdrawiam<