Niewiadoma (Rozdział siódmy)

Usłyszałaś cichy szelest dochodzący zza okna. Z twoich drążących dłoni wypadło ostre ostrze. Ken nieznacznie poruszył się przez sen co jeszcze bardziej cię spłoszyło. Przerażona wybiegłaś z jego pokoju nie zwracając uwagi na to czy jesteś cicho. Chciałaś uciec z tamtego miejsca jak najszybciej. Całą spocona wpadłaś na kamienną ścieżkę. Nie zwracałaś uwagi na ból jaki przeszywał twoje ciało. Czułaś się jak w transie. Nim się spostrzegłaś byłaś już w lesie.  Zwolniłaś tępo.  Powoli łapałaś chłodne powietrze w płuca.
Mimo, że cały czas się trzęsłaś czułaś się trochę lepiej. Nie rozumiałaś dlaczego tak się zachowałaś. Po kilku minutach marszu las stał się coraz bardziej gęsty. Blask księżyca nie oświetlał ci już drogi. Gdy odwróciłaś się by zawrócić, dróżki którą przyszłaś nie było. Przestraszona rozejrzałaś się dookoła siebie. Wydawał ci się, że drzewa są coraz bliżej ciebie. Wśród gałęzi zauważyłaś kilkanaście par świecących ślepi. Dochodziło do ciebie coraz mniej powietrza, powoli zaczynałaś się dusić. Ostatnie co słyszałaś to śmiech, który z chwili, na chwile stawał się coraz bardziej głośny i skrzeczący. Twoje ciało stało się lekkie niczym puch.

✖✖✖

Gdy otworzyłaś oczy zauważyłaś oślepiającą biel. Pierwszy raz od dawna obudziłaś się w otoczeniu światła. Kilka dni temu cieszył by cię ten widok, lecz teraz wzbudzał w tobie niewyjaśniony strach. Chciałaś się podnieść, ale nie mogłaś. Leżałaś na czymś miękkim, ale nie byłaś pewna co to jest.  Czułaś ból i zmęczenie. Na twoje blade czoło spadło kilka kosmyków twojej za długiej już grzywki. Gdy chciałaś  je odgarnąć poczułaś, ze coś trzyma twoją dłoń. Spojrzałaś w tym kierunku i zauważyłaś białą czuprynę swojego przyjaciela. Chciałaś uwolnić  rękę z jego uścisku lecz wtedy chłopak się obudził. Wstrzymałaś na chwilę oddech.

-[Twoje imię] obudziłaś się?- jego głos był przepełniony troską.

-Ta… tak.- odpowiedziałaś prawie szeptem. Twój głos jeszcze drżał.

-Nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiłem!- chłopak niechcący pociągnął cię za twoją obolałą kończynę przez co lekko syknęłaś z bólu. – przepraszam!- szybko cię puścił.

-Nic się nie stało… em… mógłbyś pomóc mi usiąść?- twój głos był słabo słyszalny nawet dla ciebie.

-Oczywiście.- starszy starał się jak najostrożniej postawić cię do pionu.

-Dziękuję… Ravi…  ale co to za miejsce?

-Szpital…  nic nie pamiętasz?

-Nie bardzo…- w tym momencie wspomnienia minionej nocy powróciły. Zaczęłaś się samoistnie trząść. Opadłaś na twarde posłanie. Przerażony chłopak szybko zawołał pomoc, z twoich oczu popłynęły niewyjaśnione łzy. 

✖✖✖

Jak kukła, samotni  siedziałaś na metalowym łóżku. Przez lekko przybrudzone, szpitalne okno obserwowałaś wysoko lecący samolot. Mimo, że lekarze mówili, że wszystko jest w porządku, ty tak się nie czułaś. Cały czas byłaś niespokojna, niepewna… czułaś się zagrożona? Twoje rozmyślania przerwało ciche pukanie do drzwi. Niepewnie zawołałaś niezapowiedzianego gościa.

-Good morning [twoje imię], a raczej good afternoon haha.- przy wejściu stał wysoki szatyn z kwiaciarni.

-Skąd ty…?

-Pytasz się skąd znam twoje imię, czy co tu robię?- uśmiechnął się ciepło.

-Chciałam spytać o obie sprawy- mimo, że czułaś się nie najlepiej, jego optymizm wpływał na ciebie pozytywnie. Również się uśmiechnęłaś, mimo lekkiego bólu.

-Pracuję tu jako wolontariusz, przechodziłem korytarzem, zauważyłem znajomą piękność i się przywitałem, a twoje imię widnieje na tabliczce obok wejścia.- „piękność ?” na twojej twarzy pojawił się drobny rumieniec.

-To miło z twojej strony…  wejdziesz?- zapytałaś niepewnie.

-Chętnie.-  chłopak szybko wszedł do środka, a następnie po cichu zamknął drzwi. Od razu znalazł się obok ciebie. Rozejrzał się po sali, a następnie usiadł na krześle obok twojego łóżka.

-Masz może ochotę na jakieś owoce.

-Od ciebie zawsze.- chłopak uważnie obserwował twoje dłonie gdy obierałaś świeże mandarynki.- masz naprawdę pięknie dłonie… takie delikatne… stworzone aby tworzyć.- popatrzyłaś na niego zaciekawiona.

-Dziękuję… - po chwili zapytałaś- ach jak masz na imię oppa?

-Oppa?- na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

-Uhym  oppa…  z sąsiedztwa.-  przekręciłaś głowę aby lepiej go widzieć.

-Twój oppa nazywa się Hongbin.

-Imię równe piękne jak uśmiech.

-Hahah to ja powinienem to mówić [twoje imię]

-Hongbin… dziękuję ci za wcześniej… i że odwiedziłeś mnie teraz… myślę, że czuję się już lepiej.- waszą rozmowę przerwała pielęgniarka. Chłopak pożegnał się z tobą a następnie wrócił do swoich poprzednich zajęć. 

✖✖✖

Tej nocy spałaś wyjątkowo spokojnie. Gdy się obudziłaś za oknem cały czas panowała ciemność- miasto jeszcze spało. Chciałaś napić się wody, ale zamiast butelki którą postawiłaś tam wczoraj poczułaś kilka drobnych kartek papieru. Ostrożnie wzięłaś wszystkie skrawki purpurowego arkusza. Ostrożnie ułożyłaś  rozsypankę. Tak jak pierwsze wiadomości i ta była napisana w dziwnym języku. Nim zdążyłaś  ją przeczytać ktoś zapukał do twoich drzwi. Przestraszona schowałaś kawałki listu w dłoni. Drzwi twojego pokoju otworzyły się, ale nikt nie wszedł. W pokoju rozszedł się zapach róż, a ty na nowo poczułaś się senna. Twoje  ciało robiło się coraz cięższa, aż w końcu opadłaś bezwładnie na twardy materac. Rozluźniłaś uścisk, a karteczki spadły na ziemię. Nim całkowicie straciłaś przytomność zauważyłaś jeszcze jakąś postać lecz nie byłaś w stanie jej rozpoznać.  

✖✖✖

Na nowo obudziły cię pierwsze promienie sobotniego słońca. Rozciągnęłaś się jak każdego ranka, ale tym razem było inaczej. Otworzyłaś swoje oczy i ujrzałaś  Shizakiego i Kena stojących nad tobą.

-Ty…- Japończyk próbował coś powiedzieć, ale najwyraźniej nie dawał rady.- twój obojczyk…- spojrzałaś na miejsce które pokazywał chłopak. Na twoim prawym obojczyku znów pojawiło się tajemnicze znamię. Nie wiedziałaś co powiedzieć, z otwartymi ustami patrzyłaś na przyjaciela, szukając słów których mogłabyś użyć.

-Czyli to ty…-  delikatny szept Kena dotarł do twoich uszu. Odwróciłaś się w jego stronę. Wasze spojrzenia się skrzyżowały, a jego oczy zabłysły krwistą czerwienią.

Rozdział szósty <♡> Rozdział ósmy. 

 Myślę, że nie musieliście długo czekać na nowy rozdział. Jak wam się podoba? Lubię to opowiadanie coraz bardziej bo nawet mnie zaskakuję. Już sama nie wiem jak to się skończy... niebawem kolejny rozdział i nowe opowiadania. Do napisania- Kosuk.