Prawdziwy początek (Rozdział jedenasty)

Deszcz na nowo pochłonął miasto, otaczał was mrok. Prócz kropel uderzających o betonowy chodnik słyszałaś tylko stukot butów Hongbina i przyspieszone bicie swojego serca, czułaś się jak jedyna ocalała istota ludzka. Mijaliście coraz więcej budynków, a okolica stawała się dla ciebie coraz bardziej obca. Po wyczerpującym marszu chłopak zatrzymał się przed dość dużą budowlą z oknami zabitymi deskami. Nie sprawdzając czy cały czas z nim jesteś, wszedł do środka.
Szybko do niego dołączyłaś, bałaś się zostawać sama. W środku unosił się wilgotny zapach grzybów i nie przyjemna dla nosa woń chemikaliów. Badawczo rozejrzałaś się po hali, wszystko wskazywało iż był to kiedyś magazyn jakiejś dawnej fabryki.  Ruchem głowy, brunet pokazał ci jedne z trojga drzwi, po czym sam ruszył w ich kierunku.  Cały czas nie wiedziałaś o co chodzi, lecz bałaś się zadać jakiekolwiek pytanie. Weszliście do pomieszczenia skąpanego w świetle kilku starych jarzeniówek.  W kącie pomieszczenia, gdzie światło prawie nie dochodziło, dwie postacie grały w ciszy, w karty.

-Jesteśmy.- na dźwięk  głosu mężczyzny obie sylwetki odwróciły się w waszą stronę, a ty rozpoznałaś w nich Shizakiego i czerwonowłosego Cha Hak-yeona.

-Wy…?!- nie wiedziałaś co powiedzieć. Czułaś jak łzy napływały ci do oczu, a nogi robiły się coraz miększe.  Stojący obok ciebie mężczyzna szybko cię chwycił.- puszczaj!- wyrwałaś się z jego ramion.- o co tu chodzi?! Skąd wy się znacie!- byłaś wściekła, cała się trzęsłaś, ale nie chciałaś okazać strachu. Nareszcie miałaś siłę by o cokolwiek spytać. Czułaś się jakbyś  główna postać w kiepskiej komedii.

-[twoje imię] proszę… uspokój się. To co mamy ci do powiedzenia jest naprawdę ważne, choć trochę nierealne.- irytował cię ton Japończyka, nie mogłaś znieść, że traktuje cię jak dziecko. Wydawało ci się, że wszyscy bawią się twoim kosztem.

-My? He- prychnęłaś.- myślałam, ze go nie trawisz.- wskazałaś palcem na kelnera tasującego karty.

-Proszę uspokój się- twój kolega z klasy podszedł do ciebie i ułożył swoje ciepłe dłonie na twoich spiętych  ramionach.- nie ufasz mi?-  jego ciepły głos i głębokie oczy sprawiły, że trochę się uspokoiłaś. Chciałaś mu wierzyć i miałaś nadzieję, że wszystko ci wyjaśni.  Razem z trójką mężczyzn usiadłaś dookoła małego stolika. Uważnie im się przyglądałaś, niecierpliwie czekając na ich wyjaśnienia.  Ulewa na zewnątrz przybrała na sile, krople deszczu coraz szybciej i mocniej uderzały w blaszane parapety. Tępo patrzyłaś się s blat stołu zagryzając lekko wargę, sama nie wiedziałaś czego tak naprawdę chcesz.

-Może to być dla ciebie ciężkie…- Japończyk zaczął, a ty podniosłaś głowę i wpatrzyłaś się intensywnie-  cholera jak to powiedzieć? - chłopak westchnął i oparł głowę na obu dłoniach. Znów zapadła niewygodna cisza.

-Nie jesteśmy stąd  i ty też nie.- Hakyeon cały czas patrzył pustym wzrokiem przez okno. Z twoich ust wydobył się śmiech niedowierzania.

-Co?- zapytałaś rozbawiona- to jest wasza wymówka?- dodałaś rozdrażniona.

-Wiem, ze może wydawać ci się to absurdalne, ale to prawda.- Shizaki znów się odezwał. Chwycił cię za dłoń i popatrzył głęboko w oczy- te zniknięcia, twoje znamię, listy…

-Czekaj skąd ty o tym wiesz?!- gwałtownie wstałaś ze swojego miejsca uwalniając się od jego dotyku- wy za tym stoicie?!- nie kontrolowałaś swojego gniewu.

-To nie tak! My chcemy cię chronić!- chłopak również wstał.

-Nie chce tego słuchać!- krzyknęłaś dławiącym się głosem i szybko wybiegłaś na zewnątrz. Gęsta mgła całkowicie pochłonęła stolicę. Na oślep pobiegłaś przed siebie, nie zwracałaś na mokre kosmyki włosów wchodzących ci do oczu. W oddali słyszałaś jeszcze wołania swojego przyjaciela, lecz nie zwracałaś na nie uwagi, nie patrzyłaś wstecz, nie chciałaś przy nich obnażać swojej duszy.

W pewnym momencie droga stawała się coraz bardziej stroma i nierówna. Twoje nogi zaczęły plątać się między sobą. Nim się spostrzegłaś zahaczyłaś o wielki  korzeń, sturlałaś się w dół i wylądowałaś w wielkiej błotnej kałuży.

Nie miałaś siły wstać. Na czworaka doszłaś do najbliższego, dużego krzaka. Schroniłaś się w jego gałęziach, musiałaś chwilę odpocząć. Mgła zaczęła powoli opadać, a burza zmalała do rozmiarów delikatnej mżawki. Rozejrzałaś się dookoła lecz nie była już  w tym samym mieście. Znalazłaś się w nieznanym ci lesie, wszystko było dla ciebie obce. Podpierając się na pniach drzew, wróciłaś do pionowej pozycji. Niepewnie ruszyłaś przed siebie, miałaś nadzieję, że szybko przejdziesz ten nieznany gaj i wrócisz na dobrze ci znane, brudne ulice Seulu.

Szłaś coraz dalej, czas mijał, a las stawał się coraz gęstszy. Znów przystanęłaś i zaczęłaś nasłuchiwać. Krzyki, skowyt psów, rżenie koni, tupot  wielu nóg, wzajemne nawoływania, twoje imię… Z przerażeniem stanęłaś naprzeciw dobrze zbudowanego mężczyzny odzianego w czerwono- złote szaty po kostki  i czarny kapelusz z szerokim rondlem . Strach cię sparaliżował. Nieznajomy uważnie cię zlustrował po czym wykrzyczał niezrozumiałe dla ciebie sformułowania. Szybkim ruchem wyjął szablę i bez ostrzeżenia cię zaatakował. Cudem uniknęłaś zranienia. Zbierając resztki sił zaczęłaś biec przed siebie, obcy ruszył twoim śladem. Biegłaś, a on za tobą, skręciłaś on również- był coraz bliżej.  W akcie desperacji wskoczyłaś w gęste rośliny- zamarłaś. Mężczyzna stanął naprzeciw ciebie, lecz cię nie zauważył- pobiegł dalej, znów zaczęłaś oddychać. Ostrożnie zaczęłaś wycofywać się do tyłu. Natrafiłaś na malutką, skąpaną w słońcu plankę. Piękno tego miejsca zawróciło ci w głowie.  Uszczypnęłaś się raz po raz w rękę, ugryzłaś w język… nic. To nie był sen…  Osunęłaś się na miękką trawę.  Musiałaś uspokoić swoje kołaczące  serce i  niespokojny oddech. Nie wierzyłaś, że coś jeszcze będzie wstanie cię zaskoczyć. Twoje serce na nowo stanęło gdy usłyszałaś za sobą szelest liści. Prawą ręką sięgnęłaś po najbliższą gałąź, byłaś gotowa do obrony. Raz, dwa, trzy… ktoś chwycił cię za ramię, a ty na oślep uderzyłaś napastnika. Usłyszałaś jak konar uderza o czyjeś ciało, rozwarłaś powieki.

Czerwone, lśniące oczy, piękne czarne włosy, dobrze zbudowane ciało i prosty strój okrywający mięśnie . Z wrażenia upuściłaś swoją broń- czemu wydawało ci się, że znasz tego mężczyznę?

-Kim ty?...- próbowałaś zapytać.

- [Twoje imię] to ja… Leo. 

 Rozdział dziesiąty <♡> Rozdział dwunasty

Czytam > komentuje= doceniam pracę

I oto jest, jedenasty rozdział. Jak wam się podoba?
Od teraz pojawi się więcej motywów fantasy i myślę, że wszystko zacznie się wyjaśniać. Hehe.
Mam nadzieję, że kontynuacja przypadnie wam do gustu- liczę na wasze opinie.Pozdrawiam.